Dag 18

Vandaag is de laatste volle dag dat we hier in Namibië zijn. We gaan vanmorgen naar de Groep van Hoop om afscheid te nemen van de kinderen en van Maria. Emma, onze muziekstudent, is er ook en maakt leuke muziek met de kinderen. Er wordt gezongen en gedanst. Na dat de kinderen gegeten hebben is het tijd om afscheid te nemen. We geven de kids een high five en Maria krijgt een dikke knuffel. 

We nemen een taxi naar het dorp en shoppen daar nog wat. Als we thuis komen is daar ineens baby Maria. Jac-Louise en Gijsbertha hebben haar opgehaald in het ziekenhuis. Haar moeder heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis van Windhoek. De familie van de baby drinken allemaal dus daar kan ze niet naartoe. We nemen haar dus in huis. Jac-Louis en Gijsbertha gaan nu uitzoeken waar ze het beste geplaatst kan worden. Of er nog familie is die voor haar kan zorgen en anders wordt ze in een gezin geplaatst zodat ze in haar eigen cultuur blijft. Het is een dotje om te zien en aan liefde komt ze niks tekort.

In de middag gaan Coby en Lucas met Jac-Louis mee om nog wat mensen te bezoeken en brood uit te delen  Ik zorg voor baby Maria en ga om 3 uur met Gijsbertha mee om met Adam naar een schooltje te gaan. Hier gaat Adam 1 x per week heen een uurtje om te spelen met andere kindjes.

Omdat het de laatste avond is nemen we iedereen mee uit eten bij de Dam. We eten heerlijk buiten en genieten van de ondergaande zon. 

Thuis gekomen doen we nog een spelletje en gaan dan lekker op tijd naar bed. Maria slaapt bij Coby op de kamer. In het begin van de avond gaat t nog niet vanzelf. Ze huilt veel ivm kraampjes. Gijsbertha helpt gelukkig en tegen half 1 is ze dan eindelijk stil. Ze slaapt lekker door tot 5 uur. Coby geeft de fles en daarna slaapt ze weer heerlijk verder. Morgen gaan we weer naar Nederland dus alles inpakken. 
Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook weer heel fijn. 
 

Tot slot vraag ik u: Wees allen eensgezind, leef met elkaar mee, heb elkaar lief als broeders en zusters, wees barmhartig en bereid de minste te zijn.

1 Petrus 3:8